Ben bu hayatı geçici gülümsemeler olarak isimlendiriyorum. Göz açıp kapamak kadar kısa bir hayat. Gülümsemeler kısa, ağlamalar kısa, duygular kısa. Aklına gelmiş, gelecek her şeyden bir o kadar kısa. Ben hayat felsefesini kafasına takmış, durmadan onu konuşan manyak birisi değilim. Ben sadece artık geleceğini bile merak edemeyecek seviyeye gelmiş, kendinden umudunu kesmiş birisiyim.

Başkaların yaşamına bakıp öfkelenen birisiyim aynı zamanda. Ben böyle dram içerisinde yaşayıp kahrolurken onlar o kadar mutlu ve her şeyimden bir haber. İlgi manyaklığı var bende galiba, az önce fark etmiş oldum. Böyle ilgi manyağı olan insanlardan da ayrı nefret ederim. Sanırım kendimden nefret etmeme gerek yok, onu zaten yapıyorum. "Kendinle barışık ol," diyorlar ya, geldiği gibi vur gitsin. Böyle tam kafasına küreği geçireceksin.

Şu zamanlar her şeyi kafamdan çıkarmaya çalışmakla meşgulüm. Beni yoran şeylerden uzaklaşmaya çalışıyorum. Beni mutlu edecek şeylere yönlenmeye çalışıyorum. Ben tam çalışırken dinlediğim şarkılar başlıyor. İnsanın az mutlu olası varsa, o da gidiyor işte o an. Tamam anlamlı söz istediğim için dinliyorum o tarz şarkıları, o yüzden pop dinleyip "ille aşk ille aşk. Aşkııım!" diye gezmiyorum.

Bir kere neden tek kategori aşk? Aşktan başka bir şey bilmez misiniz siz. Ne bileyim sokağa çıkın da insanların halini görün az. Gerçi halk bunu beğeniyor. Aşk manyağı olan bir halkı etkilemenin yolu da aşk. "Kızı kendine aşık et ve istediğini elde et." formulü gibi bir şey. Her şeyin kolayını da bulmuşlar. Kız aşık oldu mu o size karşı hassaslaşır. Böylece istenilen elde edilir. Konu nereden nereye geldiyse artık. Popta falan mıydık en son? Yok, dramatik hayatımın duygu değişimini anlatıyordum. Gerçi yazı da uzamış. Az daha devam etsem yazıyı silmekten korkuyorum. Beğenmediğim takdirde silmek gibi bir huyum vardı. Bu yüzden Google ile barışık değiliz. 😎