Her insan, başka bir insana daima yapmacık gelir. Hareketleri, davranışları o kadar sanal ki, oracıkta ilk görüşte nefret denilen olayı yaşamamak için hiçbir sebep yoktur. Ben her zaman insanları sanal gördüm, görmeye de devam ediyorum. Onları birer nefret kapısı olarak görüyorum. Kapının ardında olan tek şey bencillikler.

Gelecek günleri karartacak kişiler, insanlar. Dünya insan olmadan kuruldu, ilk başta her şey sakindi. İnsanlar geldi ve o sakinlik bozuldu. Git gide büyüyen, fark edilmedikçe her geçen gün çevreye karşı büyüyen zararlar hiç keşfedilmedi. Her insan verdikçe verdi zararı. Doğan verdi, ölen verdi. Daima verdiler.

Birinci dünya savaşı, ikinci dünya savaşı derken dünyanın aslında insanlara uygun olmadığının farkına varıldı. İnsan hodbin, insan egoist ve insan cimri... Ne dersen de sen buna, sadece kendi çıkarları için hareket eden tek varlık insanoğlu.


Hayvanların gözünden bak birde dünyaya. Onların bir amacı var en azından. Doğaya falan da insanlar gibi zarar da verdikleri yok. En azından köpekleri ele alırsak, onlar yavrularını korumak için elinden geleni yapar değil mi? Ama insanoğlu ilk önce kendi çıkarını düşünür. Kendi canını koruyup sonra en yakının canına bakar.

Karamsarlık kapladı insanoğlunu. Başından beri de öyleydi. Onlar o kadar sanal ki, onları iki saniye bile görmek bizim gibiler için bir işkence. Böyle olmaya da devam edecek, insanoğlu yaşamaya devam edene kadar. Gelişen teknolojinin yanında dünya daha da kararmaya devam edecek. Hep edecek, hep edecek. Sıkıldım artık bütün bu karamsarlıklardan, biraz da zevkü sefa gerek. Kendime, kendine iyi bak. Aynanın karşısında da gülmeyi eksik etme. Değerini asla kaybetme.