Ah be, ah be! O kadar yazmak gelmiyor ki içimden. Şu cümleyi bir an için "O kadar yazmak geliyor ki içimden" diye okumuş olabilirsin. Ama öyle değil işte. Hiç gelmiyor. Aşırı tembel oldum. Hareketlerim falan acayip yavaşladı. İlk gün elli metre ötedeki sesi duyuyordum, ciddiyim bak.

Bugün dördüncü gün olarak, aldım elime en sevmediğim kalemi ve başladım deliler gibi yazmaya. Ben normalde de deliler gibi yazıyorum zaten. Deli gibi yazmak doğamda olsa gerek. Bu mübarek ayın en önemli temeli nefsimizi terbiye etmek. Nefsimi kontrol etmem ile birlikte muhayyilem de bayağı bir gelişti. Öyle bir hayal görüyorum ki anlatamam, olaylar olaylar...

Zamanımı boş boş öldürmemek istiyorum. Ne bileyim bir halta yaramak istiyorum da, yok yani. Hiçbir şey yapasım yok. Ne açlık hissediyorum ne de tokluk. Tam ortasında kalmış gibiyim. Hangisi çekerse ona gidiyorum. Bu yaz harika fikirlerim var. Hala onları gerçekleştirmek için geç kalmış değilim. Dur bir dakika, tatilim daha başlamadı bile. O yüzden şansım iki kat daha çok demek oluyor. Umarım içgüdülerim bana engel olmaz. O harikaları gerçekleştirip harika birisi olmak istiyorum. Buraya yazıyorum, olacağım!

Bu ayda mübarek insanların oruçları umarım kabul olur. Mübarek insan olarak (Çok mübarek bir insanımdır, anlat anlat bitiremem.) umarım benim de kabul olur. Herkese hayırlı ramazanlar. Gönül ister ki bu yazı daha çok olsun, destan gibi olsun. Ama destan gibi yazmak doğamda yok. Yazının başlığından anlaşıldığı gibi. Pendekit diyoruz sonra eşittir diyoruz ve ardından tembellik diyoruz. Birleştiriyoruz: "Pendekit = Tembellik" Abi, çok tembelsin ya! Evet, tembelim ben ya. Yazıyı kaydetmeye bile üşendim bak şimdi. Hadi görüşürüz! 😀