Selam düzenden sıkılanlar, ben Pendekit. İsyan yazılarından bilmem kaçıncı bu, belki de son seferi. Sen bu yazılara takılma ama. Bak hayatına; önündeki büyük ve gelecekli bir hayat, her ne kadar sonu aynı olsa bile, bil değerini ve sıkılma. Ne zamandır yazmıyorum değil, yazıyorum ama kalıyor hepsi birer birer taslakta. Taslağını oluşturmuyorum herhalde yazmaya başlamadan önce. "Taslağım yok ki, taslak yap madem beni." Hepsi birer birer gönüllü oluyor taslak olmak için. Konumuz bu değil zaten şimdi değil mi?

Düzenden yoruldum, düzenden sıkıldım, düzenden bıktım. Hepsi aynı anlam sonuçta, hepsi farklı kelimeler. Ben bitmiş bir Pendekit. Değersiz gördüğüm amma velakin bu kapıya konulmayacak insanların yüksek bir yerlerde olması canımı fazla sıktı. Ortada bir torpil var; torpil olmadan bu insanların bu kadar yüksek bir yere gelmesi imkansız kitabımda. Bu kişilerin öğretmen, müdür yardımcısı, müdür olması imkansızken, nasıl oldu bu insanlar bir memur? Bu memurlar (Yanlış anlaşılmasın ben hiçbirini memurdan saymıyorum. Kağıtta ve sözde olabilirler; benim gözümde bırak memuru insan değiller.) iyi örnek olmak yerine batışa doğru sürükleme peşinde.

Konuşmayı bilmiyorsun daha yahu. Yüksek bir konumda falan da değilsin hani. Sence de fazla yürek kötü değil mi? Bu düzenden bıkmış durumda Pendekit, bu durumda son derece haklı Pendekit. Bu bir şikayet mektubu, içten yazılmış ve sevgiyle beslenmiş. Senin ilgi alanını çekmez ama zaten bu şikayet değil mi? Okullar alsın başını gitsin. Öğrenci zar zor kendini bir yere atar. Okulda verilen sıfır eğitimden bir halt alamayarak başının çaresine bakar.

Son olarak yazıyla alakalı bir şarkıyı ve beğenmiş olduğum bir yorumu şuraya bırakmak istiyorum: Gitmek için tıkla.